जाडोको महिना बिहानको त्यस्तै नौ जति बजेको हुँदा हो । रोनितको आँखा बाटाबाट अलि पर गौशालामा रहेका रूखहरूनजिक रुँदै हिँडेकी एउटी वृद्धामा पुग्यो । उनले टक्क उभिएर ती वृद्धालाई हेरे ।
मोनिकाले भनिन् “हैन रोनित किन उभिएको छिटो आऊ ।”
रोनितले वृद्धातिर इसारा गर्दै भने, “ऊ हेर न त्यहाँ हजुरआमा आँसु पुछ्दै हिँडनुभएको छ । बाँदरले झोलासोला केही लगिदिए जस्तो छ ।”
मोनिका फर्किएर आएर रोनितलाई तान्दै भनिन्, “आँ छिटो हिँड, यहाँ सधैँ कोही न कोही
रोएकै त हुन्छन् नि ! मान्छे रुनु के आश्चर्य भयो र ? आज दिउँसोको नाच प्रतियोगिता छ हामीले कति स्टेप त राम्रोसँग सिकेकै छैनौँ । सरले तिमीहरूलाई दुई घन्टा मात्र दिन्छु भनेको बिर्सियौ लाटा ?”
