Poem

नीलो ज्याकेटमा सजिएकी छोरी
रातो रीवन बाटीएकी छोरी
आँखामा गाजल लेपिएकी छोरी
ओठ फुटेपनि त्यत्तिकै राम्री छोरी

सेतो फ्रक औधी सुहाएकी
कालो जुत्ता टल्केको लगाएकी
भर्खर नाक आफै धोएकी
स्कूल जान्छु भनी चाँडै टम्सेकी

रंगी विरंगी क्लीप लगाउँकी
इन्द्रेणि फ्रकमा बुरुक्क उफ्रेकी
हसाँउन उल्टो जुत्ता लगाएकी
घुम्न जानको लागी अगाडी लम्केकी

सफासुग्घर मनपराउने छोरी
नाचगाँनमा संधै रमाउने छोरी
होमवोर्क आफै सकाउने छोरी
घरलाई स्वर्ग बनाउने छोरी

बाबा आमा नै तिम्रा पहिला गुरु हुन्

लड्ला पड्ला भनी चिन्तित भएका

कस्ती राम्री झिमझिम गर्ने सानी पुतली
मेरो पनि भए हुन्थ्यो नानी पुतली

अँधेरीमा गुजी हुन्छ भन्नुहुन्थ्यो बज्यैले
के हो गुजी ? कस्तो हुन्छ ? नदेखेको मैले

म खेलूँ कहाँ ?
म उफ्रूँ कहाँ ?
म गाऊँ कहाँ ?
म बोलूँ कहाँ ?

  ललिता ‘दोषी’                   
        
जङ्गलमा बस्छौँ  हामी
त्यही हाम्रो घर
दुःख नदेऊ हामीलाई
लाग्छ धेरै डर

    राजकुमार पुन    
कसरी चिन्ने कोही छैन शहरमा
नौ महिना नपुगी अबैधरुपमा फ्याकिएछु नहरमा
कसरी बाँचें, कसरी हुर्कें थाहा छैन मलाई
पीडाको रापमा बाँचिरहेछु यो मुटु जलाई

      रञ्जुश्री पराजुली
डाँफे चरी भन्छन् जसलाई त्यो हो पंक्षीराजा
रमाउँदै बस्छन् डाँफे हिमाली क्षेत्रमाझ
दुई खुट्टा दुई आँखा दुई कान यिनका
रङ्चङ्गी सप्तरङ्गी प्वाँखे लुगा यिनका ।